Er was eend een eens

Onder druk van hevig gekwaak zwichtte de eendentemmer voor de protesteenden. Hij veegde het opstijgend stuit van zijn voorhoofd en zuchtte. Een job die nog meer van hem vergde dan die van verzinner van IKEA-meubelnamen had hij niet verwacht destijds, toen hij de vacature opmerkte.
Luid gekwek belemmerde de temmer om deftig het woord te voeren. Toen hij daar toch in slaagde, had hij met bevende stem het volgende te vertellen. "Eenden, jullie hebben duidelijke taal gesproken. Ik doe afstand van mijn temmerschap. De tijd van zelfstandigheid is aangebroken. Een eend zal jullie voortaan in goede banen leiden."
De opvolger waggelde met enige fierheid naar het geïmproviseerd spreekgestoelte van de eendentemmer. Na een uiteenzetting van dit capabele dier mengde de aan lager wal geraakte temmer, bestrooid met pek en veren, zich onder de andere eenden. Een eend zijn valt niet mee, dacht hij.
De voormalige eendentemmer kwam al om kwart na vijf thuis. Zijn vrouw breide met ritmisch getik een pullover met de Amerikaanse vlag voor hem.
"Beatrijs," begon het betraande heerschap, "het is zover. Op het werk ben ik gedegradeend na al die jaren. Ouderdom is iets vies, me dunkt. En een eend zijn valt hoegenaamd niet mee."
Beatrijs tuurde verstomd naar de zinloosheid van het breiwerk en gooide het vervolgens in het vuur. Zwijgend gingen ze aan tafel. Kannibalisme was de ex-temmer vreemd, dus werkte hij een hoopje broodkorsten naar binnen die voor de schapen bedoeld waren terwijl zijn vrouw met weinig smaak de vers bereide eendenborstfilet tot zich nam.
Het rustige leventje van het ouder wordende koppel zou nooit meer hetzelfde zijn. Seks was uitgesloten en een goed gesprek was zeldzaam. Zijn werk had de ex-eendentemmer de das omgedaan. Een eend zijn valt niet mee.