Ik vond gewoon dat het hier zo stil was

O, jij die wandelt door mijn dagen,

jouw weemoed wil ik dragen

doorheen de ergste regenvlagen

voorbij ratten en hun knagen

Nooit vergeet ik het welbehagend

dat u op mij heeft overdragen.

Ik heb u ooit willen vergeten

maar u riep zo luid als duizend scheten

dat ik uw hart had dichtgesmeten

De sleutels waren versleten

waardoor ik u maar heb opengereten

en uw zachte vlees heb opgegeten.

Ik beloof dat ik nu bij u blijf;

mijn benen worden al stijf

niets helpt, geen urenlang gewrijf

geen gekijf van een oud wijf

of mijn favoriete cdschijf.

Ik weet niet waarom ik dit schrijf.