Droom.

Droom. Ze heette Raquel. Engels klinkende familienaam. Blond haar, bruine ogen, verticaal engelengezichtje. Ze was kunstenares en maakte vliegende bomen. Ik ging met mn ouders naar een restaurant, samen wat vrienden van hen (die ik niet kende, dat zou ik al verdacht moeten vinden) Na het eten was er nog een feestje in het restaurant. Mijn ouders gingen weg, maar ik bleef, Driesgewijs. In de tuin van het restaurant liep de nacht plots over in dag en de tuin werd ook plots een zomers veld, waar het meisje van m'n droom een boom deed zweven met veel witte papieren ballonnen. Ik vloog mee en durfde ze aan te spreken en terug in het restaurant waren alle andere gasten weg en we waren zat en kusten. Ik werd wakker en wist niet zeker of het een droom was of niet, want ik was nogal bedschonken geweest en dat ene deel van gisteren - een vliegende boom en ik die iemand kus - leken niet echt plausibel. M'n vrienden en ik (Lisa, Yorick, Dries, Rosemie, Hendrika, en nog een paar) gingen wat voetballen in een park met een grote speeltuin en ik vertelde hen het verhaal en vooral dat ik niet meer wist of het waar was. Ze waren heel blij voor mij en plotseling was er heel veel volk in het park. Dat volk plande allemaal naar de film te gaan in het aanpalende theater, maar de film moest nog beginnen. In m'n broekzak vond ik een opgefrommeld kunsttijdschrift met het meisje op de cover. Raquel met een Engelse familienaam. Ze was dus toch echt! En plots stond ze daar. We begonnen meteen te kussen en m'n vrienden gingen haastig naar de film gaan kijken. "Hoe is jouw naam," vroeg ik. "Raquel (Engelse naam)". Daarop zei ik "Klinkt Brits". "Hoe weet ge dat?" zei ze en bleef mij maar kussen. 7u50, alarm gaat en K moet opstaan. Dromen in dromen zijn superonfair.